وبلاگ مظاهر سبزی

کلی فاصله داشتیم با حقیقت. درگیر روزمرگی بودیم و چرخ دنده‌های اتاق کنترل زندگی مون از کار افتاده بود و هِدِ سایتِ مدیریت پروژه سرشُ گذاشته بود‌ روی میز، قهوه اش سرد شده بود، سیستم داشت اِرور می‌داد. اینور و اونور زمزمه‌ی تغییر بود، اما هیشکی غُل و زنجیر پاهاشُ باز نمی‌کرد. یه چیزی بدتر از خوره چسبیده بود به ذهنمون که می‌گفت "نمی‌شه" . انقدر به تلخی‌ها فکر کرده بودیم که حالمون از زندگی که چه عرض کنم، حال مون از زنده بودن خودمون هم بدش میومد.‌ تا یه روز همه‌ی خط خطی‌های ذهنمون رو خط زدیم و "گور بابای محدوده‌ی امنِ زندگی. از این به بعد کارایی می‌کنیم که تا حالا نکردیم" . پا رو کشیدیم بیرون و همه چی شکست، هم غُل و زنجیر هم حصار اطرافمون هم کاسه‌ی بلوریِ ترس و استرس‌هامون و این قبیل خزعبلات و چرندیات.